آئین مستان

لیلیِ لیلای دلها دلنوازی می‌کند

با دلِ مجنونِ هر دلداده بازی می‌کند

عقل را سرمست آهنگِ حجازی می‌کند

این دل دیوانه امشب سرفرازی می‌کند

شب شب پیدایش تمثال محمودِ خداست

یا محمد! عالمی خاطر پریشان شماست

کیستی احمد که عالم را مُسَخّر کرده‌ای؟

دشمنِ توحید را از خود مکدر کرده‌ای

تخت و تاج پادشاهان را نگون سر کرده‌ای

اَبروان خویش را شمشیرِ حیدر کرده‌ای

کیستی احمد که از مهرت فلک مدهوش گشت

با طلوع مقدمت آتشکده خاموش گشت

آمدی بت‌ خانه‌ ها ویران‌ سرا شد ای نگار

آمدی کاخِ ستم لرزید از این اقتدار

آمدی معراج شد در انتظارت بی‌قرار

آمدی خُلدِ برین شد بر نگاهت وام‌دار

هستی از نور تو هستی یافت ای نور خدا

«میم و حاء و میم و دال» اِی سر مستور خدا

چهارده نوری و هر نورت یک احمد می‌شود

چهارده معصوم تکرار از محمد می‌شود

چهارده ارواح یک روح مجرد می‌شود

چهارده توحید هم مصداق سرمد میشود

مصطفایی ، مرتضایی ، مجتبایی ، احمدا

یک ‌تنه تو چهارده عبد خدایی احمدا

کیستی تو مرتضی عبد عبیدت می‌شود

کیستی تو حضرت زهرا مریدت می‌شود

کیستی تو مجتبی حبل‌الوریدت می‌شود

کیستی تو سید جنت شهیدت می‌شود

آن یتیمی تو که سلطانِ جهان باید شوی

آری آری خاتم پیغمبران باید شوی

ای که از آبِ وضویِ تو چکد صدها ملک

ای که از خاکِ ره تو آبرو گیرد فلک

ای که از لبخند تو شد خلق دریایِ نمک

ای که از خُلقِ عظیمت می‌شود دلها خنک

اَبرهایِ رحمتِ حق دست بر دامان تو

جود حق احسان حق ، از ریزش دستان تو

هرکه شد عبدِ خدا مدیونِ درگاه نبی‌ست

از عبادت تا اطاعت راهِ ما راه نبی‌ست

آن که شد یار علی سلمان دلخواه نبی‌ست

قبلۀ اهل تولا چهرۀ ماهِ نبی‌ست

یا رسول الله یاران کشتۀ پیغمبرند

امتت امروز از هر روز آماده‌تراند

شیعۀ تو پاکبازِ صادق آل عباست

پرچمت در اهتزازِ صادق آل عباست

جلوۀ تو سرو ناز صادق آل عباست

این همان راز و نیاز صادق آل عباست

مکتب صادق همان آمال دیروزی تو

میرسد هر روز اخباری ز پیروزی تو

از عراق و سوریه داری زِ ما بهتر خبر

از نجف تا کربلا با توست سی میلیون نفر

بسته راه کعبه یا احمد ، رسان صبحِ ظفر

عالمی در انتظار آن امام منتظر

دست بوسفیان ببند و دست ما را باز کن

یا پیمبر آخرین برنامه را آغاز کن

نسل‌هایِ جان‌به‌کف آمادۀ جانبازی‌اند

از حلب تا موصل اینک صحنۀ جانبازی‌اند

سربداران تشنۀ جام می جانبازی‌اند

دیر شد یاران تو شرمندۀ جانبازی‌اند

گفت پیر ما ز جان بهر خدا آید گذشت

داد مژده راه قدس از کربلا خواهد گذشت

رهبرم سیدعلی فرموده به آل سعود

خشم سنگین از سوی ایران ببارد دیر و زود

مژده آمد سالهای آخر قوم یهود

میرود دوران ظلم و جور از ما هرچه بود

میرسد از راه اینک روز سخت انتقام

میشود پیروز اسلام محمد والسلام

امروز گشودند زِ رحمت دَرِ دیگر

گردید عیان حُسنِ خدا منظر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر

یا آمده میلادِ پیام‌ آور دیگر ؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلادِ ششم رهبر شیعه است ببینید

انوارِ خدا تافته بر بام مدینه

پیراهنِ نور است بر اندام مدینه

دل می‌ برد از اهلِ ولا نام مدینه

پیچیده به گوشِ همه پیغام مدینه

که امروز دمیده است به تن روح امامت

تبریک که آمد به جهان نوحِ امامت

این آینۀ رویِ خداوندِ جلیل است

این گمشدگان را به خط نور ، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است

این راهبر آدم و موسی و خلیل است

این تا ابد استادِ اساتید جهان است

با آن که عیان است ، نهان است ، نهان است

دانش ببرَد سجده به خاک قدم او

تکمیل شده فیضِ مسیحا ز دَمِ او

دریایِ کَرم بوده نمی از کَرَم او

پیوسته بُوَد علم به ظلّ علم او

بر بام سپهرِ شرفِ اوست ستاره

تا عمر جهان جابر حیان و زُراره

اَنفاس مسیحاست مسیحایِ نسیمش

موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مخزن اسرار خداوند حکیمش

تا حشر رسد بر همگان فیضِ عظیمش

دیوار تجلای الهی است رواقش

طاق است میان همگان مؤمن طاقش

بی ‌منطق او علم بریده است زبانش

روییده گُل «عَلَّمَ الْإِنْسَان»  ز بیانش

دائم گهر علم بوَد ریگ روانش

علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تا حشر امیران سخن بندۀ اویند

تنها نه همین است بنده ی او زندۀ اویند

این است که قرآن شده روشن ز کلامش

این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش

این است که داده‌ ست خداوند سلامش

سر تا قدم آیینۀ خیرالبشر است این

دردانۀ شش بحر و یمِ شش‌ گهر است این

ای  ملک خداوند گلستان بقیعت

دل‌ ها همه زوّار بیابان بقیعت

ارواح رسل ، ساکن ایوان بقیعت

جنت همه یک گوشه ز دامانِ بقیعت

هر زائر دلداده که بشناخت شما را

از پنجره‌ هایِ حرمت دید خدا را

مهرِ تو چو روح آمده در پیکر جبریل

فرشِ رَهِ زوّار حریمت پَر جبریل

هر شب حرم خلوتِ تو مشعر جبریل

از روز ازل سایۀ تو بر سر جبریل

اوصاف تو را غیر خداوند نداند

میثم چه سراید ؟ چه بگوید ؟ چه بخواند

ز یک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا 
که رخت نور پوشاندند بر تن آسمان ها را 
دو مرآت جمال حق دو دریای کمال حق 
دو نور لایزال حق دو شمع جمع محفل ها 
دو وجه الله ربانی دو سر الله سبحانی 
دو رخسار سماواتی دو انسان خدا سیما 
دو عیسی دم، دو موسی ید، دو حسن خالق سرمد 
یکی صادق، یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا 
یکی بنیانگر مکتب، یکی آرنده ی مذهب 
یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا 
یکی از مکه انوار رُخش تابید در عالم 
یکی شد در مدینه آفتاب طلعتش پیدا 
یکی نور نبوت را به دل ها تافت تا محشر 
یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش اِحیا 
رسد آوای قال الصادق و قال رسول الله 
به گوش اهل عالم تا که این عالم بود بر پا 
یکی جان گرامی در دو جسم پاک و پاکیزه 
دو تن اما چو ذات یکتا هر دو بی همتا 
محمد کیست جان جان جان عالم خلقت 
که گر نازی کند در هم فرو ریزد همه دنیا 
محمد کیست روح پاک کل انبیا در تن 
که حتی در عدم بودند بی او انبیا یک جا 
محمد کیست مولایی که مولانا علی گوید 
منم عبد و رسول الله بر من رهبر و مولا 
محمد از زمان ها پیشتر می زیست با خالق 
محمد از مکان پیموده ره تا اوج او دانی 
محمد محور عالم، محمد رهبر آدم 
محمد منجی هستی، محمد سید بطحا 
محمدکیست آنکو بوده قرآن دفتر مدحش 
که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا 
محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز 
چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را 
وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم 
کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا 
ششم مولا، ششم هادی، ششم رهبر، ششم سرور 
که هم دریای شش گوهر بود، هم دُر شش دریا 
صداقت از لبش خیزد، فصاحت از دمش خیزد 
فلک قدر و ملک عبد و قضا مِهر و قدر امضا 
بسی زهاد و عبادند بی مهرش همه کافر 
بسی عالم، بسی عارف، همه بی نور او اعمی 
دو خورشید منیر او هشام و بو بصیر او 
دو کوه حکمت و ایمان دو بحر دانش و تقوی 
مراد دین نبی مهر علی و مذهب جعفر 
سه مشعل بوده و باشد چه در دنیا چه در عقبی 
در دیگر زنم غیر از در آل علی هرگز 
ره دیگر روم غیر از ره این خاندان حاشا 
بهشت من بود مهر علی و مهر اولادش 
نه از محشر بود بیمم نه از نارم بود پروا 
سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر 
اگر گردم جدا یک لحظه از ذریه ی زهرا